Wieczny Zygfryd na scenie La Scali: „Wydaje się, że to satyra, a potem tragedia”

Siegfried, zagubiony młodzieniec, przez lata trzymany pod opieką Mime'a, z dala od świata nagle odkrywa życie i miłość. W dniach od 6 do 21 czerwca w Teatro alla Scala wystawiany będzie „Zygfryd ” Richarda Wagnera . Będzie to drugi dzień spektaklu, trzeci tytuł po „Erdzie”, a w roli głosu śpiewającego „Wojownika Lasu” wystąpi Francesca Aspromonte. Simone Young wyjaśnia: „Część opery przedstawia izolację, Wagner pozwolił, aby od drugiego do trzeciego aktu minęło 12 lat. Muzyka zmienia się w trzecim akcie, podczas gdy w pierwszych dwóch następuje rozszerzenie Walkirii; wydaje się to tekstem satyrycznym, ostatnia scena kończy się w tonacji C-dur, nie czujemy jeszcze tragedii, która dotknie Zygfryda”.

Wagner wyobrażał sobie Zygfryda jako człowieka idealnego, bohatera germańskiego , lecz postać ta nie dotrzymuje ani obietnic literackich, ani wątków mitu i nie podoła swojemu zadaniu. McVicar kontynuuje: „Wielkość autora polega na odkrywaniu w toku komponowania licznych słabości Siegfrieda”. Simone Young interweniuje, mówiąc o zmianie na podium z Soddym.

„Pomysł na Ring jest tak rozległy, że jest tak, jakby cztery dzieła o różnej naturze współistniały w ramach Cyklu, które podkreślają bardzo różne aspekty. Wspólnym mianownikiem jest to, że mamy ten sam punkt początkowy i końcowy, w pracy z orkiestrą i śpiewakami”. McVicar mówi, że zawsze uważał Zygfryda „za nieintelektualnego Hamleta i być może dlatego, że nie żył, jest też trochę głupi”. Klaus Florian Vogt, Siegfried twierdzi, że jego bohater odkrywa świat poprzez naturę, swojego pierwszego nauczyciela w życiu.

Camilla Nylund w roli cudownej Brunhildy odkrywa swoje człowieczeństwo, jest ukochaną Walchirai Wotana , który staje się śmiertelnikiem i poznaje miłość dzięki Zygfrydowi. „Na scenie długo śpię, budzę się przy głosie Siegfrieda. Muzyka jest wspaniała i wzruszająca, czasami łzy napływają mi do oczu”. Simone Young i Alexander Soddy, podobnie jak Daniel Barenboim, grają na fortepianie, co łączy trzech dyrygentów w idei dźwięku pionowego, który z czasem rozwija się poziomo.